Cliffhangers

In dit blog maak ik weer de draai naar hoe leuk ik het vind om te reizen, maar kwam ook de realiteit van de donkere kant van Cusco naar boven. De week bestond namelijk uit het wennen aan de hoogte als een echte toerist, en beroofd worden met als resultaat in totaal een halve dag op het politiebureau te zitten. Maar ook uit het verkeerd (met de hand) kleding wassen en al mijn zwarte kleren witte vlekken hebben gekregen tot aan elke lokale bus bijna te hebben gehad om op de verschillende plekken op mijn stage adres te komen (wat ik enorm leuk vind).

Om een beetje duidelijkheid in de cliffhangers te maken zal ik beginnen bij vrijdag, nadat ik enorm zat te balen van de kou en ik verschrikkelijke hoofdpijn had lied Ipke (Deens huisgenoot) me de stad zien. Tussendoor dronk ik veel water en probeerde ik te wennen aan de kou en de hoogte. Sinds dat ik aangekomen was regende het alleen maar en wist ik niet of dit nu het weer was ja of nee. De jetlag werkte ook niet mee, dus ik lag om 7u (Peruaanse tijd) in bed. De volgende dag was het enorm lekker weer en in plaats van (zoals geadviseerd) rustig aan te doen wilde ik de ruïnes in de buurt gaan bekijken. Samen met Ipke ging ik de cristo blanco en de omliggende ruïnes bezoeken. Het was geweldig om zo'n groot landschap te zien en de enorme ruïnes. Op de berg heb ik ook voor het eerst een lama gezien! haha, daar was ik natuurlijk zo hard naar opzoek.

Wanneer ik in het buitenland stage loop, probeer ik me altijd zo snel mogelijk te mengen in de lokale bevolking. Natuurlijk ben ik altijd een 'extranjero' maar ik doe me best om Spaans te spreken en de lokale omgangsvormen over te nemen. Ik weet dat doe dit doe vanuit mijn opvatting en is het niet altijd goed. Alleen in Cusco vind ik het moeilijker dan normaal. Ik ben lang (kan bijna over iedereen heen kijken), heb geen zwart haar en geen zwarte ogen. Kortom ik val enorm op. Het eerste wat bijna elke Peruaan tegen mij zegt is: '¿de donde eres?' (waar kom je vandaan). Dus ik moet mijn 'integratie' heel anders aanpakken. Ik weet dat ik altijd een 'extranjero' de komende tijd zal blijven, maar ik kan de omgangsvormen en het doen en laten wel eigen maken. (ja ik weet het is pas mijn eerste week en kan rustig aan doen). Maar toch ben ik daar dus mee bezig. Ik probeerde de stations van de lokale bussen te onthouden tijdens het uitstappen en roep 'bajo', zodat ik de bus uit kan stappen. Verder doe ik vast boodschappen op de markt bij twee vrouwen. Ook moet ik telkens iedereen een zoen op zijn/haar wang geven bij het gedag zeggen en zeg ik 'ciao' bij het weggaan (dat is hier gebruikelijk). Elke donderdag ga ik naar een activiteit van Proyecto Peru, waar ik andere internationale studenten ontmoet (zoals de afgelopen week heb ik een nacht tour met de studenten door Cusco gehad). Daarbij probeer ik ook tijdens mijn stage zo goed mogelijk alles te volgen en contact te maken met mijn collega's. Ook probeer ik al het eten in het Spaans te bestellen tot grappig moment als gevolg. We gingen namelijk uiteten naar een restaurant die lokaal eten maakt. We begrepen niets van de kaart en vroegen of de ober het uit wilde leggen (dit werd in het Spaans gedaan). We dachten dat we het begrepen hadden, dus ik bestelde lama. We kregen ook nog soep van het huis, dat vond ik zo leuk totdat ik in me soep keek. Wat ik namelijk van mijn Spaanse docent ook leer is dat Peruanen bijna alles van dieren eten. Nou ik geloof echt dat er darmen of meer in me soep zaten. Ik heb altijd respect voor een ander land maar dit soort dingen komen er bij mij echt niet in. Dus ik heb uit respect alleen de bouillon gegeten. Na het voorgerecht kwam dan eindelijk de Lama. Ik was zo benieuwd naar de smaak van een lama. Toen kwam het bord voor me neus en zag ik allemaal roze dingen. Ik dacht even heel snel: "dit ga je niet menen" het is ZALM!!! Iets wat ik dus niet kan eten is zalm. Ik heb een liefde voor eten en kan enorm blij worden van lekker eten, maar sommige dingen zoals, darmen, zalm, broccoli en zuurkool gaan er niet in. Ik luister dan graag naar me lichaam en eet het niet. Dus, ik zat daar met enorm groot bord voor me neus vol met zalm. Helaas had mijn huisgenoot ook perrongeluk zalm, dus ging ik er maar weer aan beginnen om tegen me zin in zalm te eten (om even af te dwalen van dit verhaal ik heb één keer zalm gegeten om iemand plezier te doen en toen dacht diegene dat ik het zo lekker vond en kreeg ik het die week erna weer.. en moest ik dus vertellen dat ik niet lekker vond.. zeer gênant). Dus in het restaurant lukte het om een kwart van heel het gerecht te eten en kreeg ik daarna rillingen bij elke hap. Dus ik gaf het bord helaas aardig vol terug. Natuurlijk heb ik wel gezegd dat het enorm lekker is, want ze hadden de zalm echt voor zalm lekker gemaakt. Mijn integratieproces op mijn manier gaat een beetje met schokken en stoten, maar ik ben er tot nu toe tevreden mee.

Na het restaurant werd ik uit mijn integratie droom gehaald op het plaza sant frasinsco plein. Ik zat te wachten op de bus en te praten met een man (er waren maar 2 mannen op het plein) Ik keek op mijn mobiel voor het adres en de meneer naast me zei dat ik de bus die eraan kwam 'sjeesen' moest nemen (letterlijk sjeesen, hier zijn geen bus tijden er komen gewoon elke keer verschillende buslijnen aanrijden en je moet zo snel mogelijk instappen of de bus rijdt weg). Snel deed ik mijn mobiel tussen mijn toeristenmap in mijn zak. Op het moment dat ik in wilde stappen voelde ik met me hand in me zak (bussen zijn altijd gevaarlijk, dan voel ik altijd even of ik mijn mobiel heb). WEG. Oké op dat moment was even mijn integratie moment weg. Ik was weer een enorme 'extranjero'. NATUURLIJK moet ik niet overal met mijn rugzak heenlopen en mijn mobiel voor 2 seconden in mijn zak doen. Achteraf gezien logisch, maar het blijft enorm kut en mijn mobiel zag er denk ik nog te mooi uit. (om weer even af te dwalen dit is al meer dan 4x gebeurd bij mijn stagebegeleider het is een enorm probleem in Cusco. Ze zeggen dan ook dat de mensen die dat doen echte 'profs' zijn) Gelukkig kon ik in het moment van paniek 10 miljoen duizend worden in het Spaans ratelen en hielp een oudere vrouw me te kalmeren. Ondertussen was ik op weg naar de sportschool, dus wat doe ik? Ik vraag aan de instructeur in de sportschool of ik zijn mobiel mag lenen voor viber en bel ik mijn ouders om alles te blokkeren en ga daarna sporten (ik ben zo blij dat ik óók nuchter op dingen kan reageren). De instructeurs van de sportschool waren erg aardig. Ik denk ook niet dat ze me snel zullen vergeten. Ik heet daar Helena (het is gemakkelijker om Helena genoemd te worden in Latijns-Amerikaanse landen dan Meyke qua uitspraak, dus zo heet ik hier. Voor wie het niet weet mijn echte naam is Helena Meynie Maria) Om weer terug te komen op mijn vertoning. Ik zat daar namelijk met een te warme jas voor zo'n situatie en had een rood hoofd van paniek en ondertussen, was ik natuurlijk alles kwijt. Het moest er vast zeer komisch uit hebben gezien. Na het sporten was ik redelijk gekalmeerd en ging ik naar huis om samen met Ipen naar de toeristen politie te gaan om aangifte te doen. (ik bespaar jullie dit verhaal, maar het was een heel gedoe met mijn verhaal in het Spaans doen, uitleg in het Spaans krijgen en de volgende dag in een lange rij moeten staan om tax te betalen en weer terug te gaan naar het politbureau).

Na dit toeristische incident moest ik mezelf even resetten en bedenken hoe ik me dit leven nu voor vijf maanden eigen kan maken. Ik had al een Peruaanse prepaid telefoon en ik heb dan ook besloten deze te houden en geen Nederlandse telefoon meer te gebruiken in Peru. Na een paar uur op zaterdag stage te hebben gelopen ging ik om wel de toerist uit te kunnen hangen snel een camera kopen om foto's te kunnen maken. Die avond zocht ik voor afleiding en ging ik met een paar studenten naar een film in het Spaans: Guardians of the galaxy. Het was een gezellig avond en ik kon weer even ontspannen. De volgende dag gingen we weer de super toerist uithangen en naar Pisaq. We hebben enorm mooie dag gehad en weer een bijzonder ruïne bezocht. In Pisaq heb ik gelijk op de markt een tas gekocht die bijna elke Peruaan heeft (de tas is in verschillende stoffen/kleuren) en zo mijn waardevolle spullen nog dichter bij me heb.

Uiteindelijk heb ik ondanks alles aardig kunnen wennen in Peru. Ik heb een sportschool gevonden met een warme douche en een sauna. Dat betekend dat ik niet meer in mijn huis hoeft te douchen (ik heb namelijk een lauw tot koude douche). Ook kan ik me dan weer richten op het revalideren van mijn knie waar ik nog steeds mee bezig ben. Ik heb ook nog steeds en een vaste plek om eten te kopen. Verder look ik doordeweeks stage en volg ik Spaanse les. De toerist hang ik in het weekend uit door allemaal leuke plekken te bezoeken. Zoals aankomend weekend ga ik paardrijden door Sacred Valleys en Maras en Moray bezoeken.

Het was een dynamische week en ik hoop dat ik er in de komende tijd wat rust in kan krijgen en kan gaan beginnen waar ik ook voor kwam: 'meer aarden'. Ik heb Peru nu meegemaakt op enorm mooie momenten, zoals de mooie ruïnes, maar ook op de donkere momenten, zoals het vele stelen wat hier gebeurd. Het blijft een bijzondere plek en ik ben dan ook benieuwd wat me te wachten staat.

Tot slot ik vind het erg leuk om jullie reacties op mijn blog te lezen, besitos en tot het volgende verslag!

Meyke