Nederland Nederland

Lieve Iedereen,

Het is alweer meer dan een jaar geleden dat ik voor vijf maanden naar Peru vertrok. Ik had in Peru een soort van balans gevonden. Ik at goed en voelde me sterk fysiek, maar ook mentaal. Ik leerde het spel in de liefde weer en dacht als dit me hier lukt dan al helemaal in Nederland. Nou dus niet… om te beginnen ik maak mij blog te laat af en ik heb niet meer elke dag gemediteerd sinds augustus… Nou lekker dan!

Gelukkig pak ik het nu weer op en zal ik eerst een terugkoppeling maken naar mijn vorige blog, want ja heb ik Munay-Ki gedaan of San Pedro. Om wie zich zorgen maakte ik heb geen van beiden gevolgd. Het proces van San Pedro voelde niet goed. Ik had te weinig research gedaan en ik wist dat ik er nog niet klaar voor was. Voor wie meer over het proces te weten wilt komen. De documentaire “Ayahuasca vine of the soul” is een echte aanrader.

Nu ik had besloten San Pedro niet meer te doen ging ik er vanzelfsprekend vanuit dan ik Munay-Ki ging volgen: het pad van heel wording van de Incas`. Je ontvangt negen inwijdingen waarmee op energetisch niveau, een transformatieproces start ontstaat'. Vol blijdschap kwam ik bij het Healing House aan om me aan te melden. Ik wilde me gelijk inschrijven, zo enthousiast was ik. Uiteindelijk werd ik niet fijn geholpen, moest ik opeens aan allemaal verplichtingen voldoen en werd ik voor mij gevoel tegengewerkt. Dit was voor mij het teken om Munay-Ki ook niet te volgen.

Ja, wat ging ik dan wel doen. Die week heb ik gewoon verschillende meditatielessen gevolgd, gegeten in de heerlijke vegetarische restaurants, heb ik gesport, ben ik met vrienden uit geweest en heb ik genoten van de laatste weken. Om Peru helemaal in stijl af te sluiten gingen Caitlin en ik de laatste avond voor vertrek nog uit en heb ik nog nooit in mijn leven voor een vlucht zo weinig geslapen. Aardige climax ik heb geleerd in balans te leven en ik koos ervoor om dat juist niet te doen voor vertrek naar Nederland en ik vond het nog leuk ook!


Terugkomst
In februari vloog ik van Madrid naar Nederland en zag ik het mooie land weer. Het land waar alles zo 'geregeld' is, waar werelddenkers wonen in het land waar ik zoveel van hou. Ik voelde een euforie van blijdschap en hoe fijn ik het vond om gewoon mijn mening als vrouw te kunnen geven. Met een grote glimlach liep ik rond en ik genoot van alle kleine dingen, zoals fietsen bijvoorbeeld of gewoon niet meer te hoeven bukken in de bus. Als snel werd ik alweer met beide benen op de grond gezet. Mijn euforie duurde niet lang, haha uiteraard. Naar mijn verbazing had ik me ondanks alle weerstanden in Peru heel gemakkelijk aangepast aan de Peruaanse cultuur, want wat gaat het Nederlandse leven hier snel! Natuurlijk wist ik dat wanneer je een lange tijd in het buitenland bent geweest je weer moet aanpassen aan je eigen cultuur en dat in deze periode het gevoel van verloren en alleen voelen groot kan zijn. Ik had het onderschat, want ik had het er heel moeilijk mee.

Nu had ik mezelf een maand gegeven om te wennen. Nouja eigenlijk niet.. ik was twee weken in Nederland en kon me snel weer onttrekken aan alle aanpassingen. Ik maakte namelijk een tussenstop in het mooie Zanzibar. Wat een mooi eiland en een heerlijke warmte. Na twee weken genieten en uitrusten moest ik weer terug naar de dikke realiteit. Gedverdemme, ik was dus zo gewend aan het ‘langzame’ leven dat het me zo goed afging.

Ik weet niet of jullie dat gevoel ook wel eens hebben gehad. In de periode van terugkomst had ik het gevoel in een tornado te zitten. Het lukte me niet uit de rukwinden te komen. Elke dag was een turbulente dag en geen één dag was rustig. Ik denk dat zo’n turbulente periode altijd gepaard gaat met veranderingen van levensfases. Door in zo’n nieuwe fase te komen moet je eerst een wervelwind doorstaan. Nu ik dat geaccepteerd had, dacht ik dat ik wel alles had gehad, maar nee. Ik moest ook weer eens stoppen met mijn stage die ik Nederland had. Fysiek lukte het ook al niet meer. Ik werd weer geopereerd en een revalidatie naast de huidige revalidatie kwam er weer aan. Huppakee 6 weken revalidatie erbij. Ik probeerde dit niet negatief in te zien. Aangezien dit nu al ongeveer drie jaar loopt en dan kan ik het doorzetten niet zomaar opgeven. Nu ik voorlopig niet meer kon sporten, stage lopen en werken had ik dus lekker veel vrije tijd om te bedenken wat ik in de tijd van revalidatie wilde gaan doen. Snel wist ik wat ik tijdens de revalidatie wilde doen. Ik wilde mijn familiegeschiedenis gaan uitzoeken. De zoektocht waar ik thuishoor, waarmee ik me verbonden voel, de zoektocht die ik als sinds mijn 16e voer.

Ik vond het namelijk niet in Engeland, in Tenerife verloor ik mezelf aan de liefde en Peru was het ook niet. Door de reizen in en buiten Europa leerde ik vanuit verschillende invalshoeken te kijken en hoe mooi andere werelddelen zijn. Reizen is mijn ding, onderweg zijn voel ik me veilig. Alleen dat kan ik niet altijd blijven doen. Ik zeg niet dat ik nu nooit meer ga reizen (ik ben nu half jaar in Nederland en ik hou het nu al niet meer). Toch blijf ik voorlopig in Nederland. Ik wil stappen ondernemen mezelf confronteren!

Nu ik zo terugkijk snap ik eigenlijk niet waarom ik daar zo druk mee bezig was. Aangezien ik al genoeg met het revalideren geconfronteerd werd. Ik denk dat het een soort afweermechanisme was (meestal nog steeds is). Als ik me genoeg richtte op de andere dingen dan hoefde ik me niet druk te maken om de revalidatie, de frustratie en het onwijze gemis van de het spel volleybal. De vrienden die ik daaromheen had, het gevoel van ergens bij te horen waar ik me op me gemak voelde. Nu hoor ik er niet echt bij en dat is moeilijk.

Toch begon ik met volle moet aan mijn confrontaties met een bord voor me kop begon ik:
Ik begon met de training omgaan met Racisme, waar ik heel veel leerde rondom het zelfbewustzijn. Ik vond het een mooi opstapje naar het proces tot het aangaan van confrontaties. Helaas moest ik snel iets schrappen. Het uitzoeken van mijn familiegeschiedenis was daar één van. Niet, omdat ik het niet wilde. Ik had de energie er nog niet voor om op weg te gaan en te gaan graven. Nu nog steeds niet trouwens. Ook al weet ik wel dat ik dit ooit zal gaan doen. Ik geloof dan ook echt dat ik dit even moet parkeren en het weer oppak wanneer het er tijd voor is. Het is nu blijkbaar nog niet de tijd.

Uiteindelijk heb mij rijbewijs gehaald (jeeh, weer een stapje naar volwassenheid), ben ik op mezelf gaan wonen (pfoei nog een stap naar volwassenheid), bijbaan gevonden, lukte het weer om te lopen, had ik ook een nieuwe stage gevonden en deed ik weer verschillende fotoshoots. Ik had aardige stappen genomen en alleen met de balans lukt het alleen niet zo goed. Ik heb sinds mei niet meer gemediteerd, met eten kreeg ik weer moeite en raakte het kwijt. Niet dat ik het niet zoek het lukte me alleen niet te ordenen aan brei van dingen dat ik deed (revalideren, stage lopen, werken, minor volgen, afstuderen, sporten) en dan ook me evenwicht te bewaren. Ja, ik had weer teveel gevraagd van mezelf. De afweermechanismes werkte weer goed. Ik hoefde niet aan mijn knie en belemmeringen te denken, want ik had genoeg afleiding.

Om weer even terug te komen op de de reis in Peru, waar ik zoveel heb geleerd over balans, mezelf vinden en sterkt te zijn heb ik besloten heb de balans gewoon weer op te pakken. Zo gemakkelijk is dat :). Aanstaande vrijdag heb ik weer een intake gesprek in het ziekenhuis over pijnbestrijding. Ik hoop dat dit de laatste keer is en ik over een paar maanden weer kan hardlopen en misschien heel misschien weer kan gaan volleyballen. Ik ga morgenochtend weer mediteren en heerlijk bij mijn familie zijn en genieten met hen van de feestdagen die ik vorige jaar allemaal heb gemist.

Dit was mijn laatste blog over de reis in Peru en ik wens iedereen een fijne Sinterklaas en alvast een fijne kerst!

Muchos Besitos,

Meyke
PS: (Ik ga nog steeds om met de vrienden uit Peru en misschien heel misschien zitten we in juli weer ergens in de wereld bij elkaar, lang in Nederland blijven dat lukt me niet, want ja als ik reis dan ben ik voor nu het gelukkigst)