Doorbreken van de neerwaartse spiraal

Ons huis wordt nu schoongemaakt door de schoonmakers, dus ik dacht dat dit wel het moment is om weer een blog voor jullie te schrijven. Ten eerste mijn excuses dat jullie zo lang moesten wachten op een nieuw blog, de weken zijn namelijk voorbij gevlogen. Aan het einde in mijn vorige blog gaf ik aan dat ik meer rust wilde krijgen. Nou dat is me dan ook gelukt, maar dan ook met een dieptepunt. Ik wilde naar huis, vond het niet leuk meer en ik miste mijn familie en vrienden en om het gemis groter te maken werd ik ziek van het eten in een restaurant.

Als ik terugkijk gaat de tijd zo snel. Ik zit nu alweer 4 weken in Cuzco, voor mijn gevoel ben ik er nog steeds 2 weken. De afgelopen weken was ik vooral bezig om te wennen en te leren leven in Cuzco. Ik vind het nog steeds moeilijk om zo erg als buitenlander gezien te worden. Op straat worden we nageroepen met ‘Puta’ (hoer) en worden er kusgeluiden gemaakt. Ik heb gelezen dat dit vooral komt door de Machismo cultuur. Doordat wij ‘westerse’ vrouwen meer geëmancipeerd zijn worden wij door hun ogen gezien als hoeren. Het geeft me geen fijn gevoel om zo gezien te worden. Als we uitgaan, gaan we meestal naar plekken waar internationale toeristen komen. Dit helpt misschien niet met het leren kennen van de lokale cultuur, maar wel voor het gevoel van mijn eigen veiligheid en in een ruimte te zijn waar ik gewoon geaccepteerd wordt als westerling. Ik hou van de cultuur van Latijns-Amerika, maar ik heb me nog nooit zo als een buitenlander gevoeld.

Betreft mijn toeristische uitstapjes gaat het heel goed, bijna elke week doen we iets met de internationale studenten hier in Cuzco. Dat is enorm leuk. We zijn naar Alpaca/llama farm, dierenopvang en enorm veel uiteten geweest. We zijn ook wezen paardrijden door de sacred valley en de ruine moray en de southmines bezocht.

Natuurlijk ben ik ook nog steeds aan het revalideren en vraagt dat ook veel tijd. De trainers in de sportschool zijn erg aardig en ik kijk er dan ook telkens naar uit om te gaan. Nu ga ik wel richting mijn dieptepunt van de week. Tijdens mijn stage loopt het niet zo lekker. Ik doe heel weinig en mijn rooster is heel onregelmatig waardoor ik me vaak niet kan voorbereiden. Vergaderingen worden soms ter plekken gedaan en dan heb ik niet eens door dat het een vergadering is en kan ik de taal niet bijhouden. Dit frustreert mij het meeste. Ik kan alles redelijk volgen alleen niet alles, helaas wordt er dan niet de tijd genomen om mij te begeleiden. Ik had dan ook het gevoel dat ik er telkens maar bij zat voor het idee. Het enige waar ik doordeweeks dan naar uitkeek waren de uren in de sportschool en de weekenden. Natuurlijk is dat geen goed teken, dus ben ik rond de tafel gaan zitten met de tussenpersoon (Proyecto Peru). We hebben een plan van aanpak opgesteld, zodat ik hopelijk nog wat input kan geven. Het helpt ook niet mee dat ik thuis alle verslagen moet maken (een mooie kamer, maar zonder zonlicht). De organisatie heeft namelijk geen vaste locatie en hierdoor mis ik dan ook de commitment met de collega’s en het bedrijf. Die week lag alles wat zwaarder en zag ik het niet zitten. Uiteindelijk werd ik ziek in een club (ik bespaar jullie de sappige details) en lag ik een week in bed met buikkrampen. Ondertussen was ik een jungle trip aan het organiseren voor 20 studenten. Vorige week zijn we naar de Jungle Tambopata geweest en dit was een erg mooie ervaring. De organisatie was een gedoe, maar ik vond het regelen en organiseren erg leuk (op dat moment leuker dan de werkzaamheden tijden mijn stage). Ik werd tijdens de reis als een ‘reisleider’ gezien, doordat ik het overzicht kon houden van de trip en elke keer als aanspreekpunt werd gezien. Ik moest telkens denken aan mijn Opa en Oma. Ik vroeg me dan ook af hoe hun dat dan hadden gedaan en hoe ze zulke groepsreizen zo goed georganiseerd konden uitvoeren. Om weer terug te komen bij de jungle trip. We gingen van een gebergte klimaat naar een subtropisch klimaat. Ik denk dat ik het nog nooit zo warm heb gehad, en ik wist niet dat het zo vochtig in een jungle kon zijn. Ik heb zoveel verschillende wilde dieren gezien en met als toppunt termieten in het wild gegeten. Ik heb voor het eerst een aap vastgehouden en tropische regenbui meegemaakt. Terwijl ik liep in de jungle voelde het allemaal zo onwerkelijk, maar ik weet wel dat ik zeker nog een keer terug wil. De jungle heeft zoveel mysteries, maar ook zoveel rust.

Om de neerwaartse spiraal helemaal te doorbreken heb ik deze week ook nog eens een tatoeage laten zetten. Het was een redelijke impulsieve actie, maar ik heb de gehele busreis van de jungle naar Cuzco (totaal 20u) overgedacht, dus zo impulsief ook weer niet. Het was een impulsieve actie, omdat mijn Deense vriendinnen allemaal een Lama op hun arm wilden laten tatoeëren. Toen ze me de prijs vertelden werd ik niet goed en wilde ik ook een tatoeage. Ik heb er een week overgedacht en tijdens de busreis bedacht wat ik wilde hebben. Ik heb een aap met bloemen van mijn ring op mijn enkel laten tatoeëren. Het zijn drie bloemen en staan voor mijn namen (Helena, Meynie, Maria) Zoals ik eerder vermeld heb probeer ik meer te aarden, nou dat is nog niet helemaal gelukt, maar ik ben stappen aan het maken. Mijn oma (oma zee) zit dan ook veel in mijn hoofd. Zoals tijdens de jungle trip die ik moest organiseren en de aap (lievelingsdier van mijn oma) die ik mocht vathouden. Nu wordt ik misschien een beetje zweverig voor sommige, maar ik geloof er echt in dat ze bij me is en op me let. Soms vergeet ik dat en heb ik een groot gemis. Door deze tatoeage wil ik er elke keer aan herinnerd worden dat ze bij me is.

Ik ben naar Peru gekomen om meer te aarden, maar ik merk dat ik het moeilijk vind te kiezen voor de verleiding of echt voor mezelf te kiezen. De vrienden die ik hier heb, zijn hier niet met dezelfde reden of met dezelfde intentie. Ik vind het heel leuk om gekke dingen te doen (zoals chocolade workshop in de chocolade museum) of uit te gaan, maar daardoor verlies ik soms mijn doel uit het oog. Toch merk ik dat het reflecteren en bewust nadenken helpt met het aarden. Om dit meer proces meer te stimuleren ga ik in de maand november wat stappen ondernemen. Komende week ga ik naar een spirituele bijeenkomst tijdens volle maan, over paar weken ga ik een yoga treatment doen en een meditatiecentrum bezoeken.

Door bewust te blijven van mijn doel en activiteiten blijven ondernemen heb ik gelukkig de neerwaartse spiraal doorbroken. Op mijn stage probeer ik meer commitment te krijgen en ga ik het anders aanpakken. Ik probeer nu meer te werken in informele sfeer. Het is al aardig gelukt en deze week gaan ik dan ook mijn stagebegeleider onze nagels laten doen. Zo probeer ik meer contact te krijgen.

Ik kan jullie geruststellen dat het nu weer helemaal goed gaat. Ik voel me nog steeds thuis en blijf leuke activiteiten ondernemen. Ik vind het erg leuk om jullie reacties op mijn blog te lezen, Besitos en tot het volgende verslag!